We gingen onlangs een weekendje weg naar een stad in het Oosten van het land. Zelf was ik nog niet eerder in deze stad geweest en had dan ook geen idee waar onze Airbnb gevestigd was.
Ik toets het adres van de Airnbnb in op Google maps en druk op start. Braaf volgen we de aanwijzingen op en uiteindelijk arriveren we op de plaats van bestemming. Eerlijk gezegd ben ik tijdens de rit naar de stad alleen gefocust geweest op wat de navigatie tegen mij vertelde.
Heb ik om mij heen gekeken?
Heb ik de veranderingen in het landschap gezien?
Heb ik markante plekken onderweg gezien?
Kortom ben ik mij bewust geweest van de afstand die we afgelegd hebben en heb ik gekeken naar wat ik had kunnen zien?
NEE is het antwoord
Wat ik wel gedaan heb is klakkeloos mijn navigatie volgen, zij had de controle over de rit die wij reden.
Met verbazing denk ik terug aan de tijd dat wij geen navigatie hadden en toch op de meest afgelegen plekken in Europa aankwamen.
Hoe deden wij dat dan?
Voor de reis begon pakten wij de landkaart erbij en stippelde de route uit. Ik schreef de wegnummers op een briefje wanneer ik alleen ergens naar een onbekende plaats reed.
Ik bedenk mij dat de navigatie nu de controle heeft over hoe en waar wij naar toe rijden. Met de navigatie rij je nauwelijks meer een weg op die achteraf niet de juiste bleek te zijn. Het mooie was vaak wel dat de “verkeerde” weg een nieuw aanknopingspunt was tot gesprek in de auto. We hadden zelf de regie over de weg die wij aflegden.
Het was in het verleden dan ook helemaal niet erg om verkeerd te rijden en soms iets te laat te komen.
Als ik het vergelijk met nu wordt het nauwelijks meer geaccepteerd dat je de weg niet weet en daarom te laat op een afspraak komt.
Hoezo wordt er gevraagd?
Je kan toch op je navigatie kijken en dan weet je toch waar je moet zijn?
Mogen we nog fouten maken, mogen we nog een andere afslag nemen, mogen we ons nog verwonderen wat we tegenkomen?
Hebben we nog wel de regie over ons eigen leven? We houden ons steeds meer onder controle, bang om fouten te maken, bang om uit onze comfortzone te komen, bang om anderen mensen te kort te doen.
Voor alles is ondertussen een app ontwikkeld die we als geheugensteuntje, motivator of handigheidje op onze telefoon instaleren.
Durven wij nog zelf te denken en te handelen?
Durven wij nog te kijken, te voelen en te ervaren?
Durven wij nog de regie te nemen over ons leven?